Wastrommeleinde

Vandaag ga ik verder met mijn wastrommelverhaal. Zoals eerder vermeld bleef het water in de wastrommel staan en liep het er niet meer uit. We meldden dit aan onze directeur en die kwam onmiddellijk kijken wat er precies me scheelde. Dit was behoorlijk gênant want hij keek er nog maar naar en al het water liep er onmiddellijk uit. Vandaag vond ik het tijd om al eens mijn eerste kleren te wassen (wat nodig is aangezien ik niet zo heel veel kleren mee heb). Ik vulde trots de hele wastrommel, water erbij, poeder erbij, het begint goed te draaien –> euforie want ik heb de wastrommel helemaal alleen aangekregen. Marijke wil het water eruit laten lopen en wat gebeurt er dan?! Het water denkt weer: ‘ik loop hier toch lekker niet uit hoor Marijke!’. Bij onze directeur durfde ik niet meer te gaan vragen dus vroegen we dit maar aan onze Surinaams contactpersoon Royza en wat bleek dat we dus op een knop moeten duwen om dat water er ook helemaal uit te krijgen! De Surinaamse wastrommel krijgt een lange snuit wat dit spannende Marijke-wastrommel-verhaal is uit. De wastrommel en Marijke leefden (hopelijk) nog lang en gelukkig!

Na een voormiddagje wassen kwamen Hylke en Veerle terug van hun eerste stagegesprekje en ze hadden een typisch Surinaamse lekkernij mee als middageten waar Royza voor zorgde namelijk gebakken banaan met pindasaus. Het ziet er echt niet uit maar het is eigenlijk best wel nog lekker. Al was die pindasaus echt hééééél pikant, zoals al het eten hier! Mijn mond heeft hier al wat in brand gestaan hoor.

In de namiddag was het eindelijk tijd om eens aan onze stage te beginnen. We hebben een toertje gedaan in de huizen van de kinderen waar de meesten eigenlijk een middagdutje aan het doen waren. Al snel kwamen de gesprekken met de kinderen goed op gang en begonnen we spelletjes te spelen. Het ijs is gebroken dus we kunnen er gaan invliegen! Deze avond zijn we weer de stad ingetrokken waar we met Jasper en nog een andere groep Hollandse groep meisjes iets zijn gaan drinken in ’t vat. Zeer gezellig cafeetje ja!

Wat ik jullie ook nog graag wil vertellen is dat Surinamers toch echt wel heel erg lui zijn! In de stad was er een vrouw die ons vertelde dat er een taxibedrijf was in de stad maar ‘dat is wel echt nog een heel eindje lopen hoor!’ zei de vrouw. Wij vonden dat geen erg en volgde de vrouw. Na welgeteld 4 minuten wandelen stonden we al voor dat taxibedrijf! Als we de weg vragen naar een winkel en we vertellen dat we te voet gaan bekijken de mensen ons ook echt van ‘zijn jullie nu helemaal op jullie hoofd gevallen?! Te voet?!’ Wanneer R. met ons ergens naartoe rijdt, wil ze ook perse een parkeerplaats hebben dat echt vlak voor die winkel is. Is er geen plek recht ervoor, dan rijden we wel een klein toertje door de stad waarbij we lang in de file staan maar we zullen en moeten voor die winkel staan en geen 10m verder.  Sorry Surinamers, 200 meter wandelen kan echt geen kwaad voor onze voetjes hoor!

Ohja, de 240 beten die ik de eerste nacht hier heb opgedaan zijn momenteel mooi aan het uitdrogen en genezen dus geen paniek, momenteel ben ik nog steeds in leven! Wie graag eens wil skypen (bellen via internet) met mij, je kan/mag mij altijd toevoegen met de naam: mmarieken of Marijke Simon en dan spreken we een dag en uur af zodat we dan samen voor de pc kunnen zitten. Doei!