Vandaag zijn we
extra vroeg opgestaan voor onze stage. En dat op een zondag! Jammer genoeg
stonden we op en lag ons huisje niet vol paaseitjes zoals momenteel wel het
geval zal zijn in alle Belgische huizen. Uiteindelijk hebben we een hele
voormiddag gekookte echte eitjes geverfd. De kinderen mochten er 2 voor hunzelf
en 2 voor iemand anders maken. De activiteit is echt zeer goed zonder enkel
conflict afgelopen. Zondagen zijn precies hun beste dagen. Na het beschilderen
van de eitjes was het tijd om het thuisfront nog eens op de hoogte te brengen dat
ik nog steeds leef. Eerst geskyped met de mama en nadien dan met tantes,
nonkels, neefjes en meter. Dat is altijd heel vreemd want je weet soms niet
goed wat je allemaal moet vertellen terwijl je wel heel erg veel dingen kan
vertellen. Het was leuk om hun nog eens allemaal samen te zien en horen! Het
was al snel tijd om weer naar huis te gaan zodat we ons konden klaarmaken om
met de kinderen naar de kerk te gaan. We hadden gezien dat de kinderen zich
daarvoor enorm opmaakten dus deed ik ook met heel erg veel plezier wat mooie
NIEUWE kleren aan! Eigenlijk had ik niet zoveel zin om naar de kerk te gaan
want ik had al eens horen waaien dat de diensten hier 3 uur duren. In België
val ik na een kwartiertje al in slaap dus wat gaat dat bij 3 uur geven… Toen we
aankwamen in de kerk viel mijn mond al heel snel open van verbazing. Het was
niet in een kerk maar het leek wel een klein sportpaleis. We zaten echt op een
tribune met stoeltjes als het sportpaleis en vooraan stond een podium waar een
liveband op zat + een prediker. Ziehier een foto van de viering.
Ik vind het zeer moeilijk om te omschrijven hoe
ik de misviering vanavond heb ervaren. Ik vond het zo een fantastische
ervaring. Het was schitterend om te zien hoe mensen helemaal opgingen in de
verhalen van de prediker, hoe de mensen mee stonden te zingen, mee stonden te
dansen, hoe ze riepen als antwoord,… De prediker stond vooraan met heel veel
passie en overgave te vertellen, wat een intonatie en kracht in zijn verhalen.
Soms kon ik hem zelfs vergelijken met Regi van Milk inc. Hij zei iets en alle
mensen staken hun handen in de lucht. Ze riepen allemaal samen (duizenden) Amen
en Halleluja waardoor ik echt kippenvel kreeg. De prediker had ook steeds een
zakdoekje liggen om zijn zweet af te kuisen van de inspanningen die hij leverde
door zijn verhaal te vertellen. Op de een of andere manier voelde ik echt een
verbondenheid tussen alle mensen die daar aanwezig waren in die viering. Zoveel
jonge mensen ook. Op een gegeven moment werd uit een persoon de duivel
uitgedreven met overdreven gebaren waarna de hele kerk echt helemaal uit zijn
dak ging, begon te juichen en applaudisseren. Wij zijn met onze kinderen 3.5
uur blijven zitten en de dienst was nog steeds niet gedaan. Voor ik het wist
was het al zo laat. De hele viering werd wel in het Surinaams verteld waardoor
ik eigenlijk niets verstaan heb van de viering maar ik heb momenteel de smaak
echt te pakken en wil meer van dat zien. Deze ervaring is misschien wat
chaotisch geschreven maar ik kan het echt niet omschrijven. Je moet het
meegemaakt hebben om te weten hoe het voelde. Vol adrenaline en met een
glimlach op mijn gezicht kroop ik in mijn bedje om morgen weer aan een nieuwe
drukke stageweek te beginnen!
Ik ben helemaal in de ban van de Surinaamse misvieringen dus om jullie wat mee te nemen hier een liedje dat dagen in mijn hoofd bleef hangen! :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten