TIK TAK, dolfijnen- en kaaimannentocht

Vandaag was het een zeer spannende dag. We vertrekken om 16u op dolfijnentocht met aansluitend kaaimannenzoektocht. Zoals sommigen misschien wel al weten heeft Marijke wat schrik op boten. We zouden het een botenfobie kunnen heten ja! Nu dit wil niet zeggen dat wanneer ik een boot zie, ik begin weg te rennen als een gek ofzo. Toen we aankwamen, zag ik wat voor een bootjes dat waren. Het waren vrij kleine boten, kort tegen het water en we konden er met 20 in. Die boot viel nog goed mee. Ik heb niet in mijn broek gedaan of ben rivierziek geworden (ja het was niet op zee maar op de Surinamerivier dus ik kan niet zeeziek zeggen). Op de boot zaten we voornamelijk met Nederlanders, we kregen er voldoende drankjes en eten dus de sfeer zat al goed. Er was wel 1 probleem. Normaalgezien hebben we 96% kans op dolfijnen maar dat is niet altijd het geval. Natuurlijk moet het weer lukken dat wij bij die 4% zaten die geen dolfijnen hebben gezien…. Nu het water was wel heel indrukwekkend hoor zo blauw-bruinachtig. J Het was een dol-fijne tocht op het water zonder dolfijnen. Na anderhalf uur varen kwamen we aan in Johanna Margarita waar we snacks kregen die typisch waren voor Suriname. We kregen loempia, bakbanana met pindasaus en barras. Nadien mochten we daar nog een uurtje blijven rondhangen en als het donker begon te worden kwamen ze ons halen op om kaaimannentocht in het moeras te vertrekken. Toen ik zag in welk bootje ik moest stappen kreeg ik onmiddellijk een hartstilstand… Het was een bootje van amper een meter breed en vier-vijf meter lang en helemaal niet hoog. We hingen volgens mij op 20cm van het water.

Hier zie je het kaaimannenbootje:

 

In mij hoofd spookte echt vanalles: ‘euhm en in dit bootje moet ik kaaimannen gaan zoeken? Die kaaimannen moet gewoon een klein sprongetje doen en ze zitten op mijn schoot’ Oeioei de boot kantelt, ik ga hier moeten zwemmen tussen die kaaimannen en ik ga gewoon helemaal opgevreten worden. Het is donker, ik zie helemaal geen plek om aan wal te gaan als ik moet zwemmen in dit moeras. Zou ik hard moeten schoppen als ik in het water ben om ze weg te jagen?, … ENZOVOORT!’ Oke we vertrokken met 11 man in ons klein bootje door de donkere moerassen. We moesten bijna op onze buik gaan liggen want we moesten onder een laag bruggetje varen. Je bukken = veel bewegen = kantelangst. Nadien moesten we uitstappen, onze boot door een stukje bos trekken en dan waren we klaar voor het echte werk. 

We begonnen trager te varen en tussen de bladeren/grassen/… heen zagen we rode lichtjes. We gingen steeds dichter en dichter en dichter naar het rode lichtje toe en daar zat hij dan. Mijnheer de kaaiman! De rode lichtjes die we overal rondom ons zagen waren dus allemaal kaaimannen. Op amper een halve meter van ons… Gelukkig waren ze heel rustig als we passeerden en bleven ze stil liggen zodat we hun goed konden bekijken zonder al te veel te bewegen (vergeet niet dat we nog steeds in een KLEINE boot zitten!) Onze bestuurder van de boot ving met een touw aan een stok 2 kaaimannen. Hij maakte de bek goed dicht met een rekkertje (GELUKKIG!)  en gaf het dan aan een persoon in de boot. Gelukkig zat ik goed vooraan de boot en moest ik niet met zo een kaaiman in mijn rug zitten. Op een gegeven moment kreeg de bestuurder het nogal leuk in zijn bol. Hij voer met onze kleine boot in moerasgras. Dat zijn dus hele hoge grassen die in het water staan. Hij ging met de snuit van de boot daar helemaal in. Zoals ik al zei dat ik als 2^e vooraan waardoor ik dus echt helemaal in dat gras zat met mijn boot. Van zodra de boot in dat gras voer, kwam er plots een gigantisch luid geluid van een grote kaaiman die precies hapte naar de boot. (Het is heel moeilijk uit te leggen maar en kaaiman dat op zijn gemakje ligt te slapen terwijl er plots een boot op hem komt varen. Hoe zou je zelf reageren? Awel, zo reageerde die grote kaaiman.) Diegene die mij goed kennen weten dat ik ook heel erg verschiet van zo een dingen en die kunnen zich mijn reactie natuurlijk wel inbeelden. Veel geroep en getier kwam er aan te pas ja waardoor de boot ook begon te wiebelen en ik nog meer schreeuwde want ik wou toch niet naast die grote kaaiman belanden ja… Natuurlijk zaten de stoere mannen achteraan de boot enorm luid te lachen met ons. Die Belgische giechelmeisjes, we hebben ze eens goed liggen gehad ja. Na zo een hartstilstand was het voor mij wel genoeg geweest. We gingen ergens aan wal waar we dan de kaaimannen konden vasthouden en er een foto mee maken. Ik durfde het eerst niet maar seg, ik mocht mij toch niet laten kennen hé… Heel stoer nam ik hem dan toch vast! Ziet hij er niet schattig uit?! Hij voelde niet glibberig aan maar leek gewoon een plastieke pop. Maar hij was wel echt hoor!

 

We stonden dus met alle kaaimantoeristen op een klein stukje land voor de foto’s. We konen niet goed zien waar we wel en niet konden staan want het was donker en moeras kan soms wel nogal eens lijken op echte vaste grond. En plots gebeurde het: PETS. Een mevrouw viel in het moeras (WAAR AL DIE KAAIMANNEN LEVEN!!!!) en was kleddernat. Gelukkig stond ze snel terug recht en kon ze er erg mee lachen. Als dat met mij gebeurd was, had heel Suriname het gehoord waarschijnlijk! J Vol adrenaline en trots gingen we met ons bootje terug waar we dan werden opgewacht door onze taxi om naar huis te gaan. Van een spannende dag gesproken… Iedereen die hier in Suriname is of hier op bezoek komt, zeker de kaaimannentocht doen. Het is echt echt echt de moeite waard! Met een glimlach tot achter onze oren kropen we allemaal ons bedje in om weer aan een stageweek te beginnen!